European Rover Challenge to europejska wersja znanych na całym świecie University Rover Challenge, odbywających się w Stanach Zjednoczonych na pustyni Utah. W ubiegłorocznej edycji zawodów w Podzamczu, brało udział 11 załóg z Kolumbii, Egiptu, Indii i Polski. W tym roku przyjechało aż 26 drużyn z 10 krajów, m.in. Australii, Bangladeszu, Indii, Holandii i oczywiście Polski. - Samo dotarcie na zawody było dla niektórych drużyn mocno emocjonujące. Np. drużynie Kolumbii zaginęła część bagaży, również z częściami łazika. Dotarły w ostatniej chwili - mówi Łukasz Wilczyński, prezes Europejskiej Fundacji Kosmicznej, organizator European Rover Challenge. I jak widać na zdjęciu powyżej, łazik udało się zmontować.
PAWEŁ MAŁECKI
W tym roku zaplanowano pięć konkurencji, które mają odwzorować prawdziwe zadania do wykonania na Marsie. Impreza potrwa dwa dni. Łaziki m.in. muszą pobrać próbkę gruntu do analizy, wykryć uszkodzenie w ustawionym reaktorze i je usunąć przy pomocy manipulatora oraz pokonać zaplanowaną trasę tylko na podstawie danych z przyrządów. Ich konstruktorzy muszą też dokonać prezentacji swojego dzieła. - Prezentacja to wbrew pozorom, dosyć trudna konkurencja. To świetni konstruktorzy, ale muszą publicznie wyjaśnić dlaczego zdecydowali się na takie, a nie inne zadanie. To stresujące - mówi Wilczyński.
PAWEŁ MAŁECKI
Na potrzeby zawodów, na terenie Regionalnego Centrum Naukowo-Technologicznego w Podzamczu Chęcińskim usypano specjalny tor przypominający kolorem powierzchnię gruntu ?czerwonej planety?. Część zawodników i robotów brała wcześniej udział w zawodach w USA. Chętnie więc porównywano obie imprezy. - Tor tutaj jest znacznie bardziej błotnisty [w nocy spadł deszcz- red.], ale nasz łazik ma koła świetnie przystosowane do jazdy po bezdrożach - mówi Sarah Ward z drużyny Missouri University of Science and Technology. David Lavoie-Boutin z kanadyjskiego McGill University zwraca uwagę, że USA bardziej stawiano na przejazd, a odległości do pokonania były większe. - Tu bardziej chodzi o precyzję - mówi David Lavoie-Boutin.
PAWEŁ MAŁECKI
Drużyna z kanadyjskiego McGill University przywiozła robota McGill, który wcześniej był wykorzystywany podczas zawodów na pustyni Utah. - Ale jest przebudowany, ma wymienioną m.in. elektronikę - tłumaczy David Lavoie-Boutin. Już w Podzamczu musiał przejść szybka modyfikację. Podczas pobierania próbki gruntu w ramach piątkowych przygotowań do zawodów złamała się plastikowa końcówka manipulatora. Ale młodzi inżynierowie nie poddali się - przy pomocy taśmy klejącej umocowali odpowiednio przycięte fragmenty puszki po pasztecie. - Mamy nadzieję, że to zadziała - mówili.
PAWEŁ MAŁECKI
Taka improwizacja nie powinna dziwić, bo jednym z podstawowych założeń konkursu jest stosowanie jak najprostszych i najlepszych rozwiązań, które kiedyś mogą się przydać podczas prawdziwej misji. Przygotowując łaziki były tylko dwa ograniczenia - nie mogą ważyć więcej niż 50 kg i kosztować więcej jak 15 tys. euro. - A taśma samoprzylepna to oficjalne wyposażenie misji - tłumaczy Tomasz Aleksander Miś, student Politechniki Warszawskie i członek zespołu, który przygotował łazik Ares II. To kolejna ewolucja konstrukcji, która brała już udział w zawodach w USA i w Podzamczu. Miś ocenia, że ich łazik to projekt bardzo dojrzały ?pod względem inżynierskim". Uwagę zwracają koła nawiązujące konstrukcja do tych jakie były zastosowane w łaziku zaprojektowanym na potrzeby programu Apollo. - W Podzamczu już się dobrze sprawdziły - mówi Tomasz Aleksander Miś.
PAWEŁ MAŁECKI
Prawdopodobnie najlżejsza konstrukcją biorącą udział w tegorocznych zawodach jest Syrius przygotowany przez reprezentantów Uniwersytetu Kairskiego. Waży tylko 35 kilogramów, a to dzięki zastosowaniu nieco zaskakującego materiału. - Zrezygnowaliśmy z elementów stalowych lub aluminiowych. Konstrukcja jest wykonana z kompozytu. Do jej zrobienia wykorzystaliśmy bardzo lekkie drewno balsa pokryte włóknem węglowym. Dzięki temu jest bardzo wytrzymałe - tłumaczy Ahmed Mohamed, jeden z członków zespołu. Faktycznie elementy, chociaż bardzo precyzyjnie wykonane i wyglądając na monolit, są bardzo lekkie. Dopiero po ich przecięciu widać, że w środku jest drewno.
PAWEŁ MAŁECKI
Na zawodach nie mogło zabraknąć reprezentantów Politechniki Świętokrzyskiej z Kielc, czyli uczelni technicznej, która ma najbliżej do Podzamcza. W zawodach biorą udział dwa łaziki. Pierwszy to Fumar, dzieło studentów z Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Informatyki. Ich łazik brał udział już w zeszłorocznych zawodach i był jednym z najtańszych - kosztował tylko 6 tys. złotych. Wykorzystano w nim wtedy sporo ogólnie dostępnych elementów m.in. dla aparatury przemysłowej. - Mocno go zmodernizowaliśmy. Wymieniliśmy całą elektronikę, a poszczególne moduły można odłączyć w razie awarii tak, żeby reszta nadal funkcjonowała- mówi Paweł Strączyński, członek zespołu, który przygotował Fumara.
PAWEŁ MAŁECKI
Druga świętokrzyska drużyna to studenci Wydziału Mechatroniki i Budowy Maszyn, których łazik Impuls w ubiegłorocznych zawodach zajął drugie miejsce. Jak będzie tym razem? - Zobaczymy. Wymieniliśmy elektronikę, włącznie z GPS, mamy nowe siłowniki w manipulatorze i kilka nieprzespanych nocy za sobą. Jeszcze dziś dyskutowaliśmy, jaka powinna być docelowa konfiguracja - mówi Paweł Łaski z zespołu Impuls. Zespół miał w sobotę problem z łącznością z łazikiem. - Wszystko świetnie idzie przez 10 metrów, w zasięgu sterowania z tabletu. Potem jest gorzej. Ale mam nadzieję, że sobie poradzimy - mówi Paweł Łaski.
PAWEŁ MAŁECKI
Drużyna Ozyegin University w Istambule do Polski przyjechała po raz pierwszy. Opowiadając o swoim łaziku Merih-I , czyli Mars-I, są bardzo skromni. - Chcemy spróbować naszych siła, zobaczyć jak wyglądają zawody i wypróbować nasz pojazd. Nie spodziewamy się wysokiego miejsca, ale liczymy, że w efekcie w przyszłym roku pójdzie nam znacznie lepiej - mówi Oguzhan Dalgic. Co ciekawe, na pożegnalnej kolacji przed wyjazdem do Polski dostali w prezencie tort w kształcie... łazika marsjańskiego. A w swojej bazie obok pola testowego wszystkich gości częstowali specjalnie przywiezionymi słodyczami.
PAWEŁ MAŁECKI
Ta drużyna też debiutuje w European Rover Challenge, ale na pewno są świetnie przygotowani. To studenci Missouri University of Science and Technology, którzy na swoim koncie z łazikiem ?Horizon? mają już starty w Utah. Ich pojazd wygląd na bardzo dopracowany, a uwagę zwracają koła bez ogumienia, przystosowane do jazdy w bardzo trudnych warunkach. - Nasz łazik jest oczywiście zmodyfikowany w porównaniu z poprzednią konstrukcją - nie ukrywa Sarah Ward z Missouri University of Science and Technology i dodaje. -Wiele polskich drużyn przyjeżdża na zawody do USA. Chcieliśmy przyjechać do Polski i zobaczyć te drużyny na miejscu. Dla wielu z nas to pierwsza taka podróż i ciekawa przygoda - mówi.
PAWEŁ MAŁECKI
Gościem honorowym tegorocznej edycji European Rover Challenge jest astronauta Harrison Schmitt, członek załogi Apollo 17 i ostatni człowiek, który chodził i jeździł po Księżycu wykorzystując łazik księżycowy. - Cokolwiek w przyszłości będą robili ci młodzi ludzie, którzy zmagają się w zawodach, ma to ogromne znaczenie dla budowania ich życiowego doświadczenia. Ważne jest współzawodnictwo, ale także nauka pracy razem, w zespołach -mówił dziennikarzom Harrison Schmitt. Jego zdaniem, rozwiązania techniczne które są stosowane w łazikach przy okazji tego typu zawodów mają duże szanse na zastosowanie już w prawdziwej misji.
Harrison Schmitt wygłosił wykład na temat misji Apollo 17, w której uczestniczył w 1972 roku. Słuchało go kilkaset osób, a aula Regionalnego Centrum Naukowo-Technologicznego była szczelnie wypełniona. Schmitt opowiadał m.in. o dlaczego podczas lotu na Księżyc nie było widać z okien Polski, dlaczego używali kamer czarno-białych i kolorowych oraz o uszkodzeniu, które musiał naprawić w łaziku księżycowym. - Dowódca uszkodził błotnik a piloci tacy jak ja musieli się nauczyć naprawiać błotniki uszkodzone przez dowódcę - żartował Schmitt. Poważnie dodał, że naprawa była bardzo istotna. - Na Księżycu grawitacja jest sześć razy mniejsza niż na Ziemi, a pył podnoszony przez koła opadałby na załogę - mówił naukowiec. Chętnie też odpowiadał na pytania. A te były bardzo różna. M.in. o błyski, które pojawiały się w oczach członków ekspedycji na skutek promieniowania słonecznego, oraz co mu się śniło podczas snu na Księżycu. - Co ciekawe, to nas też interesowało, ale nie pamiętamy żadnych snów, chociaż ja byłem wypoczęty. Myślę, że nigdy nie wpadaliśmy w tą fazę snu, bo cały czas z tyłu głowy mieliśmy świadomość, żeby zwracać uwagę czy wszystko działa dobrze. Chyba tylko nasz dowódca spał głęboko - mówił Harrison Schmitt.
PAWEŁ MAŁECKI
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze