Stoły pokryte ceratą, meble z imitującej drewno sklejki, gablota chłodnicza zwana ?akwarium?, a na niej pojemniki na sztućce wielokrotnego użytku: widelce z wyłamanymi zębami i powyginane łyżki - taki widok można było zastać wchodząc do kieleckich barów mlecznych w okresie PRL.
Stoły pokryte ceratą, meble z imitującej drewno sklejki, gablota chłodnicza zwana akwarium, a na niej pojemniki na sztućce wielokrotnego użytku: widelce z wyłamanymi zębami i powyginane łyżki - taki widok można było zastać wchodząc do kieleckich barów mlecznych w okresie PRL.
Obrazek dopełniała tablica z dziurkowanej płyty pilśniowej powieszona na ścianie, na której personel wciskał plastikowe literki i cyferki układając dzienne menu. A to było raczej ubogie. Królowały potrawy bezmięsne, jarskie i nabiał. Do wyboru m.in. bukiet warzyw z jajkiem sadzonym, placki ziemniaczane czy naleśniki. Odważni mogli skusić się na kotlet mielony, w którym - jak szczerze przyznawała firma - było wszystko oprócz zwykłego mięsa: resztki, skrawki czy wypełniacze z mączki rybnej. Do popicia tradycyjny kompot.
Co dziennie bary mleczne w porze obiadowej przeżywały oblężenie. Przed ladą ustawiał się tłum wygłodzonych robotników i inteligencji pracującej, uczniów, studentów i emerytów. Na tych, którzy odważyli się marudzić, czekał już zaprawiony w bojach personel. Jedzenie w barach było szybkie i głośne do dziś podobną atmosferę można poczuć m.in. Jasiu i Małgosi na rogu ul. Seminaryjskiej i Żeromskiego oraz barze Turystycznym przy Żelaznej.
Braki w menu i kolejki klientom rekompensowała cena. Bary mleczne były bowiem dotowane przez państwo. Obiad można było zjeść już za 10 zł, co przy 2 tys. zł pensji było ceną przystępną.
Braki w menu i kolejki klientom rekompensowała cena. Bary mleczne były bowiem dotowane przez państwo. Obiad można było zjeść już za 10 zł, co przy 2 tys. zł pensji było ceną przystępną. Nie brakowało jednak takich, którzy chcieli najeść się za darmo. Pewien niechlujny jegomość w oryginalny sposób ?zdobywał? darmowe posiłki w barze mlecznym przy ul. Sienkiewicza (między Wesołą, a Placem Czterech Wieszczy). Upatrzonej ofierze wkładał niezbyt czysty palec do zupy lub kompotu i po chwili cieszył się pozostawionym daniem.
Zjeść można było nie tylko w barach mlecznych. Popularnością cieszyła się m.in. restauracja Jodłowa na rogu obecnej ul. Paderewskiego i Równej. Oprócz ciepłych posiłków w lokalu serwowano również alkohol. Kielczanie chwalili sobie również potrawy w restauracji Źródłowej (obecna Winnica). Lokal podzielony był na dwie części: kawiarnię i restaurację, w której sprzedawano alkohol. Tą drugą nazywano ''Źródełkiem''. Wystarczyło więc zapytać: idziemy napić się do źródełka? I kielczanie od razu wiedzieli, gdzie mają się stawić.
Restauracja istnieje do dziś. W czasach PRL była popularnym miejscem spotkań i wystawnych obiadów. Słynęła z dań kuchni ukraińskiej. Bananowa młodzież i kieleckie elity spotykały się natomiast w Kolorowej przy ul. Sienkiewicza. W lokalu była wówczas galeria Wolskiego i Jackowskich.
Na poczęstunek mogli również liczyć bywalcy Biruty na rogu ul. Chęcińskiej i Karczówkowskiej [dziś jest tam Biedronka - przyp. red]. Oprócz sprzedaży ciastek i lodów (na wynos z pięcioprocentową zniżką) organizowane były tam również dancingi.
Męską i nieco starszą klientelę wabiły natomiast tańce striptizerek. Jeden z pokazów reklamował napis ?Angela Striptis. Zapraszamy.? [pisownia oryginalna - przyp. red.]
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze