A to już klasyka w wykonaniu mojego Jaśniepana. Jada z parapetu. Z komody. Czasem lubi zjeść w łóżku. A czasem na drapaku. Najgorsze jest to, że mam milisekundy żeby odgadnąć, w którym miejscu Jaśniepan ma w danym dniu chęć śniadać lub wieczerzać. Po upływie milisekund indyk robi się nieświeży i mogę se go wsadzić... na przykład do zupy (żartuję)
Nieskończenie lubię się kąpać. Normalnie masakra. Potrafię rozpuszczać się w wannie dobre dwie godziny. Płyn do kąpieli, troszkę soli, świece, miękki rulonik z ręcznika pod łepek, dobra książka i jedziemy. Znikam ze świata.
Jaśniepan 'kąpie' się wówczas ze mną, Albo leży w umywalce w takiej pozycji jak ja w wannie i patrzy się na mnie z miną 'chyba wiem, o co chodzi', albo zwisa z zamkniętego sedesu, dokładnie przed podgrzewającym łazienkę piecykiem.
Najgorszy moment to taki, kiedy w środku kąpieli Jaśniepan przypomina sobie, że ot... dawno nie defekował. Albo że nie jadł. Nie pił. Nie bawił się myszką.
I żąda natychmiastowego opuszczenia łazienki.
Natychmiastowego.
Kto ma kota, zdaje sobie sprawę, jaki termin wykonalności ma kocie 'natychmiast'.
Jest to mniej więcej czas potrzebny fotonowi do przebycia długości Plancka. W tym czasie powinnam przebyć odległość między wanną, a łazienkowymi drzwiami. Wówczas Jaśniepan jest rad.
A to już Jaśniepan z ostatnich spacerów. Kiedyś, żeby coś tam mu wynagrodzić, zabrałam go na spacer na dół ogrodu, za skalniak, tam gdzie rosną drzewa. I ostatnio zdałam sobie sprawę, że wyprawy pod północny płot stały się nieodłączną częścią WSZYSTKICH spacerów. Nawet nie wiem, kiedy tak mnie przekręcił, że chadzamy tam regularnie. Noc w noc. Chuck wącha sarnie kupy (sarny włażą na dół ogrodu przez płot), a ja słucham buchtujących w nadwidawskich łąkach dzików. Oglądamy gwiazdy. Ostatnio zaś umiłował Jaśniepan regularne łażenie po drzewach. Szczególnie włażenie. Ze złażeniem jest gorzej... Nie musiałam jeszcze wzywać strażaków, ale sytuacja jest rozwojowa
Nocna klasyka. Zmartwychwstaję celem zrobienia siku albo napicia się wody, a kot cieszy się, jakbym wypadła z czarnej dziury po trwającej pińćset milionów lat nieobecności.
Nie wiem, może rzeczywiście w trakcie snu nasze dusze wyłażą z ciała i pałętają się po okolicy? I kiedy się budzimy, wracamy do łóżka?
Oczywiście po gwałtownym powitaniu idziemy razem do kibla. I razem napijamy się wody. Później zaś kot zalega na mnie, rozkosznie mrucząc i ostro domagając się pieszczot. Czasem przynosi mi wędkę.
Robi się szósta trzydzieści.
Kot idzie spać, ja idę harować. Kiedy wychodzę z domu, kot zwraca mi uwagę, że do pracy powinnam szykować się ciszej. Przeszkadzam.
Wychodzę, zgarbiona.
Wkurzony kot odprowadza mię wzrokiem.
Akurat o kociwłosie nigdy nie zapominam. Mogę nie dodać wszystkiego: mąki, cukru, jajek, ale kociwłos jest zawsze.
Dodaje się sam
A dziś, proszę Państwa, krótkie podsumowanie świątecznego szaleństwa walentynkowo-singlowego jednym krótkim pytaniem.
A to takie nawiązanie do poprzedniej rycinki. Bo wszystko jest 'be' do picia, a nagle okazuje się, że najcudowniejszą, najwspanialszą, bezustannie chłeptaną Wodą Życia jest mętna breja powstała po rozmrażaniu mięsa.
Nie powiem, fontanna bywa w użyciu. Podobnie jak mała miseczka na stole w salonie. I duża za biurkiem. I ta czerwona na piętrze...
Ot, życie z kotami
Do tej pory nie wiem, co On chciał spod tej szafy wyjąć. Mnie mówił, że nic przecież. A pół godziny słuchałam wrzasków, utyskiwań i bulgotliwego odgłosu samczych rozczarowań, kiedy Jaśniepan drążył pod szafą.
Czasem wydaje mi się, że Go rozumiem, ale zawsze później przychodzi ta bezcenna sekunda, która mię uświadamia, jak mocno błądziłam.
Zaskoczeni?
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze