Nie miałem oporu, żeby pokazać te Kielce przaśne. Takie było to miasto [ARCHIWALNE ZDJĘCIA]

Pół wieku temu Kielce zaczęto otaczać pierwszym wieńcem osiedli: - Powstały domy przy Warszawskiej i Pocieszka. Rozbudowały się osiedla przy ulicy Bema, Żeromskiego. A w latach siedemdziesiątych wszystko zaczęło rosnąć. Ludzie nie chcieli mieszkać w centrum. Woleli mieszkać w blokach. Tam mieli ciepłą wodę oraz centralne. W wyższych blokach pojawiły się windy. Wreszcie mieli cztery kąty.

Na zdjęciach Piątka są ulice Sienkiewicza, Mała, Duża oraz 1 Maja. - Centrum Kielc miało wtedy zupełnie zmienioną strukturę społeczną. Już przed wojną zaczęli się wynosić stamtąd zamożniejsi ludzie, ale jeszcze nie z tego ścisłego. Po wojnie w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zostali już tylko ci, którzy nie potrafili sobie poradzić inaczej. Nie dostawali innych mieszkań. Byli niezaradni, zdeklasowani - mówi Myśliński.

Tamto miasto też miało swój koloryt. Widać to choćby na zdjęciu kobiet sprzedających rzepę na mostku na Silnicy na ulicy Sienkiewicza. - Są ze świętokrzyskich wsi. Były ubrane w specyficzne zapaski, z tak zwanymi spadochronami, czyli białymi chustami, które służyły im za plecaki do przenoszenia rzeczy, które sprzedawały. One wprowadzały swojski, specyficzny klimat. Dzisiaj już tego nie zobaczymy - opowiada Myśliński. Na zdjęciu panie sprzedające rzepę na mostku na ulicy Sienkiewicza.

Piątek zapamiętał zdjęcie robione na kieleckim rynku od strony ulicy Koziej: - Powstało przy okazji, ale to nic nie ujmuje fotografowi. Przy okazji, wcześnie rano. To był taki czas, że wstawało się i szło się spać z aparatem. Na zdjęciu kielecki Rynek od strony ulicy Koziej.

Podwórka w centrum Kielc to oddzielna historia. - Były często enklawami ludzkiego nieszczęścia, życia na najniższym poziomie w takim standardzie cywilizacyjnym. Zawsze malownicze, ale tylko nieliczne z nich do dzisiaj budzą sympatię. To nie były dobre miejsca - przypomina historyk. Na zdjęciu kieleckie podwórko.

Podwórka były głównie w starej górnej części ulicy Sienkiewicza: przy Małej, Dużej, trochę przy Wesołej, Koziej, Silnicznej, Piotrowskiej czy przy Starowarszawskim Przedmieściu. Myśliński: - Ludzie się tam gnieździli. One zawsze pełniły tę funkcję. Przestały, kiedy ludzi stamtąd wyprowadzono i przesiedlono na nowe osiedla. Od tego czasu te podwórka są martwe. W nich nie ma życia. Wtedy, kiedy fotografował je Piątek, mieszkało tam jeszcze dużo ludzi, chociaż już nie tyle co przed wojną. - Człowiek ma coś w naturze, że te tematy sentymentalne należałoby uwiecznić. Nie jest to jakieś prymitywne określenie, że to jest zderzenie starego z nowym - podkreśla fotograf.

Wtedy tuż po zamknięciu sklepów Kielce pustoszały. - Ożywały w dzień. Piątkowi udało się gdzieś złapać tych mieszkańców na Rynku, na ulicy Piotrkowskiej, na Małej, na Koziej. Widać normalne, dzienne życie i ruchliwe miasto i ludzi - opowiada Myśliński. Jerzy Piątek: - Są po prostu porządnie sfotografowane portrety osób w otoczeniu przaśnego, małomiasteczkowego klimatu. Nie miałem oporu, żeby pokazać te Kielce przaśne.

Wystawę fotografii Jerzego Piątka 'Były takie Kielce' w Muzeum Historii Kielc można oglądać do 8 stycznia. To 60 czarno-białych fotografii centrum Kielc z lat 70. i 80. Składa się z dwóch części. Pierwsza przedstawia obrazki z życia miasta. Natomiast druga poświęcona jest opustoszałym, niemal wyludnionym podwórkom. Jerzy Piątek urodził się w 1946 roku w Pińczowie. Teraz mieszka i tworzy w Kielcach. Fotograf, wydawca, inicjator i organizator plenerów, wystaw, konkursów. Od 1978 roku jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Związany jest z Kielecką Szkołą Krajobrazu oraz ze Świętokrzyskim Towarzystwem Fotograficznym. Fotografie, które zrobił w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku, wydał też w albumie i pokazywał na wystawie 'Smutek i urok prowincji'. Realizował także dokumenty i reportaże na temat polskiej, białoruskiej i litewskiej prowincji.