Schron znajduje się pod słynnym błękitnym budynkiem przy ul. Zagnańskiej. Jego budowa zaczęła się w 1983 rok, a zakończyła kilka lat później. Przez lata biurowiec służył POLMO-SHL, a po prywatyzacji przez włoski koncern Magneto, wynajęto go firmie Echo Investment oraz innym spółkom należącym do Michała Sołowowa, które były tam do 2007 roku. - Żeby go postawić wyburzono dawną masarnię PSS - wspomina jeden z wieloletnich Fabryki Samochodów Specjalizowanych POLMO-SHL. Dodaje, że kiedyś istnienie schronu, podobno jednego z największych w mieście, to była tajemnica. - Ale pracownicy swoje wiedzieli. Plotkowali, że to podobno schron przeciwatomowy, a biurowiec wybudowano, żeby go zamaskować - opowiada.
Błękitny biurowiec przez ostatnie kilka lat budynek stał pusty, aż w ubiegłym roku kupiła go spółka Szpital Kielecki św. Aleksandra. W biurowcu o powierzchni 7 tys. metrów kwadratowych ma powstać duże centrum medyczne - przychodnie oraz pracownie naukowo-badawcze. - Rozpoczęła się już modernizacja budynku. W środku trwają roboty budowlane, trwa wymiana instalacji. Od przyszłego tygodnia rozpocznie się remont elewacji - zapowiada Maciej Wróbel ze Szpitala Kieleckiego.
Nowy właściciel od początku wiedział, że pod budynkiem jest schron. - Ma około 300 metrów kw. powierzchni z liczącej 750 metrów części podpiwniczonej. Poza schronem jest np. wentylatornia i pomieszczenia techniczne do obsługi samego biurowca - wylicza Maciej Wróbel.
Wejście do schronu prowadzi przez wzmocnione, hermetyczne drzwi. Nie brakuje też odpowiedniego oznakowania. - To jeden z najmłodszych schronów w mieście i nie jedyny na terenie SHL. Pozostałe są w tzw. starym zakładzie. Kiedyś były przepisy, żeby zagwarantować schronienie dla całej załogi - wyjaśnia Eugeniusz Siwierski z wydziału bezpieczeństwa i zarządzania kryzysowego Świętokrzyskiego Urzędu Wojewódzkiego, gdzie przechowywana jest ewidencja wszystkich tego rodzaju instalacji w regionie. Wynika z niego, że w województwie jest obecnie 254 schrony dla 26540 osób.
We wnętrzu jest zaskakująco czysto, po kolei mijamy puste pomieszczenia. - Tak było, nic tu nie zmienialiśmy - zaznacza Wróbel.
JAROSŁAW KUBALSKI
Jest chłodno i miejscami dość klaustrofobicznie, bo korytarz poprzedzielany jest kolejnymi drzwiami. Ściany nie sprawiają wrażenie specjalnie grubych, więc trudno uwierzyć w plotki o jego przeciwatomowym przeznaczeniu. - Generalnie żadnego z budowanych wtedy schronów, uwzględniając ich wytrzymałość, nie można nazwać przeciwatomowym - mówi Eugeniusz Siwierski.
JAROSŁAW KUBALSKI
W niektórych pomieszczeniach są nawet elementy wyposażenia. Zachowany się np. filtry powietrza
W jednym z pomieszczeń stoją duże o pojemności po kilkaset litrów każdy, zbiorniki na wodę. - Zgodnie z przepisami w schronie powinien być jej zapas na trzy dni - wyjaśnia Eugeniusz Siwierski.
JAROSŁAW KUBALSKI
Są też pozostałości centrali telefonicznej. Zachował się analogowy pulpit telefonisty i specjalnie wytłumione kabiny, ale już bez wyposażenia. - Takie obiekty niekiedy miały być też centrami zarządzania - mówi Eugeniusz Siwierski.
JAROSŁAW KUBALSKI
Na końcu długiego korytarza, za kolejnymi hermetycznymi drzwiami, jest duża bateria akumulatorów. Z tabliczek wynika, że wyprodukowały ją Poznańskie Zakłady Elektrochemiczne ?Centra? w 1988 roku. - Akumulatory miały zasilać tylko łączność. Zasilanie całego schronu miał gwarantować generator - tłumaczy Siwierski.
JAROSŁAW KUBALSKI
Szczególne wrażenie robi dodatkowe wejście do schronu, wyprowadzone poza budynek. To bardzo wąski i niski korytarz, z niskimi drzwiami, który równocześnie prawdopodobnie służył jako element systemu wenetylacyjnego. - Z drugiej strony budynku jest identyczny rozkład pomieszczeń - zaznacza Wróbel.
Jak przyszłość czeka schron pod SHL-ką? - Zgodnie z przepisami zostanie zachowany - zapowiada przedstawiciel właściciela.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze